۹ اتومبیلی که به خاطر بیش از حد خوب بودنشان رد صلاحیت شدند

کلیک - برای قوانین جاده ای و مسابقه ای بسیار خطرناک بودند و رانندگی آن ها فراتر از انتظار و سرسام آور بود. رشته اتومبیل رانی (موتوراسپرت) به بهترین شیوه از تغییرات و نوآوری های این حوزه استقبال می کند و فعالین در این حوزه را به خوبی پشتیبانی می کند. بعضی مواقع بعضی ماشین های مسابقه، به جای اینکه یک قدم پیشرفت کنند به یکباره ۱۰۰ قدم فراتر می روند و قوانین و مسابقه و همه ی اصول را زیر پا می گذارند.

لوتوس ۵۶

سال تولید: ۱۹۶۸

لوتوس ۵۶ که به یک موتور توربینی مجهز بود هیچ وقت در مسابقات "lndy 500" برنده نشد ولی همان حضور یکباره ی این اتومبیل مهیب در مسابقات ۱۹۶۸ کافی بود تا این ماشین بالکل ممنوع شود. موتور پرت و ویتنی (Pratt & Whitney یک کمپانی در آمریکا که موتورهای مختلفی را تولید می کند) به همراه یک توربو شارژ باعث شد که در بیشتر دورهای مسابقه پیشتاز باشد اما سوختن پمپ بنزین آن در دورهای پایانی باعث شد که راننده ی این ماشین، جو لئونارد نتواند جام قهرمانی را از آن خود کند. لوتوس ۵۶ چهارچرخ محرک به همراه یک موتور توربینی قبل از درخشش آن ممنوع شد و بالکل از صحنه ی اتومبیل ها حذف شد.

شورلت کامارو پنسکی Z/28

سال تولید: ۱۹۶۷

"مارک دونوهو" فردی بود که خودش استاد و تفسیرکننده ی آیین نامه رانندگی و اتومبیل ها بود و اگر بخواهیم رک و رو راست باشیم او یک کاماروی پنسکی Z/28 داشت که پنل های بدنه آن در اسید غوطه ور شده بودند (تا وزن آن ها سبک تر شود و عملکرد اتومبیل بهتر شود) همچنین حفاظ ایمنی ماشین که به آن قدرت تحمل سختی چند تن را میداد، یکی از موارد غیر رسمی و باور نکردنی در تاریخ ماشین های مسابقه ای است. زمانی که مقامات "Trans-Am" خبردار شدند که مارک در حال انجام چه کاری است و چه نقشه ای در سر دارد، این ماشین را که "فوق سبک" نام داشت ممنوع کردند و تمام کارهای آن را متوقف کردند. با این حال مارک دونوهو باز هم از تصمیم خود باز نایستاد و آن را با تغییراتی به مدل ۱۹۶۸ از این کمپانی تبدیل و روانه بازار کرد.

پورشه ۹۱۷/۳۰

سال تولید: ۱۹۷۳

بعضی مواقع، بیش از حد سریع بودن یک ماشین فقط منحصرا برای خود ماشین خوب است و ممکن است مضرات جانبی آن بیشتر از سود و منفعت سرعت زیاد آن باشد. پورشه ۹۱۷/۳۰ Can-Am یکی از ماشین هایی بود که شرایط فوق را داشت. این مدل از پورشه همراه با توربوشارژ و یک موتور مسطح ۱۲ لیتری توان وحشتناکی معادل با ۱۳۰۰ اسب بخار را تولید می کرد و همین هم موجب برنده شدن آن در مسابقات Le Mans شده بود. مقامات Can-Am یک محدودیت سوختی برای ماشین های مجهز به توربو شارژ خود اعمال کردند تا شرایط ماشین ها مطابق با قوانین شود و از سال ۱۹۷۴ این تغییرات اعمال شد و پورشه و شورلت کاماروی پنسکی از دور ماشین ها خارج شدند.

BMW M3 GTR

سال تولید: ۲۰۰۱

ممکن است که یکی از فاکتور های مهم بی ام دبلیو M3 در ماشین های سری E46 خود، موتور ۶ سیلندر تخت آن باشد. اما به اندازه کافی برای مسابقات Le Mans مناسب نبود و این کمپانی تصمیم گرفت که یک ماشین کوچک تماما دست ساز با یک موتور V8 و توان ۵۰۰ اسب بخاری بسازد. این ماشین واقعا نماینده ی خوبی برای حضور در مسابقه بود و اما قوانین مسابقات Le Mans دچار تغییراتی شد و بنا بر این قوانین ۱۰۰ ماشین مختلفی که در این مسابقات شرکت می کردند تغییر کردند و دیگر در مسابقه شرکت داده نشدند، بی ام دبلیو M3 GTR نیز از این قاعده مستثنی نبود و از دور این مسابقات حذف شد.

ویلیامز FW14B

سال تولید: ۱۹۹۲

برای فصل جدید مسابقات فرمول یک در سال ۱۹۹۲، ماشین ویلیامز یک ماشین کامل و بی عیب از لحاظ سیستم تعلیق بود و بخوبی این امر در مسابقه نمایش داده شد. این سیستم پیچیده از یک مکانیزمی برخوردار بود که تغییرات سطوح جاده را پیش بینی می کرد ولی تیم های دیگر و عوامل دیگر اظهار کردند که این تکنولوژی بسیار هزینه بر و گران است و هزینه ی زیاد و بیهوده ای صرف آن خواهد شد. بنابراین این تکنولوژی در سال ۱۹۹۳ متوقف شد.

نیسان اسکای لاین جی تی آر گروه A

سال تولید: ۱۹۹۲

به لطف موتور شش سیلندر خطی مجهز به توربو شارژ و سیستم انتقال توان چهارچرخ محرک این اسکای لاین R32 GT-R، در مسابقات اتومبیل رانی استرالیا به خوبی درخشید و هیچ ماشینی نتوانست در مقابل آن قدرت نمایی کند. هیئت مدیره کمپانی زیاد و آنچنان که باید به این ماشین علاقه نشان نداد و کمی از امکانات ماشین کاهش داد. سامانه ی چهارچرخ محرک و توربو شارژ ماشین حذف شد و دو سال سلطنت و حکومت این مدل از نیسان به پایان رسید.

دودج دی تونا و پلای موث سوپربرد

سال تولید: ۱۹۶۹

ماشین های آیرودینامیک کمپانی موپار (کمپانی که متخصص تولید قعات موتور و ماشین و شریک کمپانی فیات کرایسلر است.) یکی از موارد و نوآوری های بی نظیر در مسابقات نسکار بود، ولی بدنه ی آیرودینامیکی این ماشین به حدی پیشرفته و خوب بود که به چرخ های اتومبیل اجازه ی کنترل کردن و هندلینگ خوبی به راننده نمی داد. دودج دی تونا و پلای موث سوپربرد (Dodge Daytona and Plymouth Superbird) براحتی می توانستند به سرعت ۲۸۰ کیلومتر بر ساعت برسند اما مسابقات نسکار در سال ۱۹۷۱ برای ماشین های مجهز به بال عقبی ماشین شرایطی را مشخص کرد که از جمله آن محدودیت قدرت موتوری ماشین بود، مقامات رده اول مسابقات نسکار از این موضوع ترس داشتند که ماشین های پرقدرتی مثل این مدل از دودج می تواند بسیار خطرناک باشد، زیرا که در زمان بسیار کم به سرعت های بالا دست پیدا می کند. از آن سال به بعد ماشین های با بال عقبی بزرگ و دماغه ی کشیده ی جلویی ماشین در مسابقات دیده نشد و ناپدید شدند.

چپرال ۲J

سال تولید: ۱۹۷۰

ماشین چپرال "جیم هال" یکی از عجیب ترین ماشین هایی بود که تا به اون زمان در مسابقاد دیده شد ولی در عین حال از بهترین و ناب ترین ماشین ها نیز بود. نقطه قوت این ماشین اسم "۲J" آن بود، چپرال از ۲ فن برف پاش برای ایجاد چسبندگی ماشین به جاده استفاده می شد(این فن ها هوا را به جهت عمود به ماشین و به هوا هدایت می کردند و باعث چسبندگی ماشین به جاده می شدند). این ماشین بدلیل مشکلات فنی هیچوقت نتوانست به مقام اول دست پیدا کند اما سیستم چسبندگی ماشین (به کار بردن دو فن برف پاش) بالکل حذف و ممنوع شد.

برابهام BT 46B

سال تولید: ۱۹۷۸

هیولا و جادوگر مسابقات F1 (فرمول یک)، گوردون مورای، مجددا در سال ۱۹۷۸ از تکنولوژی "۲J" در ماشین مسابقه ای برابهام BT 46B استفاده کرد. یک فن بزرگ که توان آن جدا از گیربکس تامین می شد چسبندگی ماشین به زمین را افزایش می داد و به راننده اجازه می داد تقریبا در هر سرعتی بپیچد و ماشین از جاده خارج نشود. "نیکی لادا هندیلی" مسابقات جایزه بزرگ سوئد را از آن خود کرد. این اولین مسابقه برابهام BT 46B بود و مسابقه را برنده شد. ولی کمپانی های لوتوس و دیگر تیم ها نیز دلایل قانع کننده ای آوردند که باعث شد این ماشین دیگر در مسابقات فرمول یک حضور نداشته باشد و پایان امپراطوری این ماشین قدرتمند باشد.