تفاوت ستاره با سایر اجرام آسمانی
چطور می‌توان یک ستاره‌ی واقعی را از یک شبه ستاره تشخیص داد. ترنت دوپوی، ستاره شناسی که یک دهه به گردآوری اطلاعات پرداخته است، اکنون پاسخ این سوال را دارد.
به گزارش کلیک، با وجود اجرام فراوانی که در محدوده ی بین سیارات غول پیکر و ستارگان کوچک قرار می‌گیرند، دانشمندان تلاش کردند به پاسخی ساده برسند. پاسخ دوپوی آن را به جرم محدود می‌کند.
دوپوی از دانشگاه تگزاس می‌گوید: «جرم مهم‌ترین خاصیت ستاره است زیرا بر روند زندگی آن‌ها تاثیر می‌گذارد.»
ما در اینجا روی زمین از آن نفع می‌بریم زیرا منطقه‌ی گلدیلاک خورشید ما به دلیل جرم مناسب آن برای همجوشی هسته ای در هسته‌ی آن به مدت میلیاردها سال دوام داشته است. این مسئله به تداوم و تکامل حیات در کره‌ی زمین کمک کرده است.
اما همه چیز در منظومه شمسی چندان آرام و با ثبات نیست. ستاره هایی با جرم بیشتر، سوخت هسته ای خود را سریع‌تر می‌سوزانند، جوان‌تر می‌میرند و با انفجار عظیمی تبدیل به ابرنواختر می‌شوند.
اجرام با جرم کمتر مانند کوتوله های قهوه ای، جرمی بیشتر از یک سیاره در اختیار دارند اما برای تبدیل شدن به یک ستاره‌ی کامل کافی نیست. از آن‌ها با عنوان ستاره های شکست خورده یاد می‌شود و به‌وفور در جهان یافت می‌شوند اما نور کم آن‌ها باعث می‌شود بررسی آن‌ها سخت باشد.
این اجرام مرموز کمک می‌کنند پلی روی شکاف بین ستارگان و سیارات ایجاد شود اما این امر تا همین اواخر صورت نگرفت.
دوپوی توضیح می‌دهد: «زمانی که به آسمان نگاه می‌کنیم و ستارگان درخشان را می‌بینیم، تنها بخشی از داستان را مشاهده می‌کنیم. هر چیزی که بتواند ستاره باشد، درنهایت ستاره نمی‌شود. فهمیدن اینکه چرا این پروسه گاهی شکست می‌خورد به اندازه ی درک موفقیت آن اهمیت دارد.»
ستارگانی مانند خورشید به دلیل واکنش های هسته ای می‌درخشند که دائما هیدروژن هسته ی آن را به هلیوم تبدیل می‌کند. این واکنش ها تعیین می‌کنند یک ستاره تا چه حد درخشان باشد. هرچه هسته داغ تر باشد واکنش ها شدیدتر و متعاقب آن ستاره درخشان تر خواهد بود. همان‌طور که انتظار می‌رود ستاره هایی با جرم کمتر به دلیل مرکز خنک تر، کم نور تر نیز هستند.
اجازه ندهید اسم آن‌ها شما را گول بزنند، کوتوله‌های قهوه ای همیشه قهوه ای نیستند. این اجرام درواقع هنگام شکل گیری سرخ هستند، سپس هنگامی که پس از تریلیون سال به آهستگی رو به انتهای کار می‌روند، سیاه رنگ می‌شوند.
آن‌ها باوجود سنگین تر بودن از سیارات، جرم کمی در هسته ی خود دارند که به اندازه کافی برای واکنش های هسته ای داغ نیست.
دوپوی و مایکل لویی از دانشگاه هاوایی ده سال گذشته را صرف مطالعه ی ۳۱ جفت دوتایی از کوتوله های قهوه ای کردند. آن‌ها توانستند اولین مطالعه با نمونه‌ی بالای کوتوله های قهوه ای را انجام دهند.
طبق گفته های دوپوی یک شی آسمانی باید وزنی معادل ۷۰ برابر مشتری داشته باشد تا همجوشی هسته ای را شروع کند.
آن‌ها همچنین اعلام کردند یک دمای تفکیک دهنده وجود دارد و هر شی ای خنک تر از ۱۶۰۰ درجه کلوین(تقریبا ۱۳۱۵ درجه سلسیوس و۲۴۰۰ درجه فارنهایت) به عنوان کوتوله قهوه ای دسته بندی می‌شوند.
این مطالعه به ستاره شناسان کمک می‌کند درک بهتری از شرایط تشکیل و تکامل ستارگان و گاهی شکست در تشکیل و تبدیل شدن به کوتوله قهوه ای داشته باشند.