علت پایین رفتن آب دریاها چیست؟

به گزارش کلیک، با توجه به فیزیک ایزوستازی ارتجاعی، در دوره ای به سر می بریم که سطح زمین مانند یک لایه کشسان به داخل فرو می رود و براثر تغییر در فشار وارده به آن مجدداً به حالت اول خود باز می گردد.

پریتو مورنو یکی از یخچال های طبیعی آرژانتین در دوره ی معاصر است.
از دیدگاه ما انسان ها، سنگ ها اجسام جامد و بسیار سخت هستند، در حالی که از نظر زمین شناسی سنگ ها لایه ی کشسانی هستند که سیاره ی مارا در غشاء نازک و انعطاف پذیر خود نگه می دارند که به هر ضربه ای واکنش نشان می دهند.
برای اثبات این ادعا شواهد بیشتری از ارجاع به جهش های ایزوستازی وجود ندارد، چرا که این اتفاق در واقع فرایندی مربوط به رانش در زمین شناسی است که در آن زمین قسمتی از پوسته ی خود و هر آنچه بر روی آن قرار دارد را می بلعد و فشار وارده در قسمت دیگری از زمین به صورت جداره های یخی از زمین بیرون می زند که این سطوح یخی ذوب می شوند و آب آنها مجدداً به دریاها می ریزد. تا وقتی که آب حاصل از ذوب شدن یخ ها به اقیانوس ها وارد می شود، زمین می تواند خیلی سریع خودش را باز سازی کند به طوری که سرعت باز سازی زمین از سرعت بالا آمدن سطح آب بیشتر است. نتیجه ی به دست آمده یک تناقض آشکار را نشان می دهد: یخچال های طبیعی در سراسر دنیا در حال ذوب شدن هستند اما سطح اب دریاها در حال پایین رفتن است!

طی آخرین یخبندان که در حدود 20000-15000 سال پیش رخ داده است، کشورهای کانادا، ایالت متحده آمریکا و حوزه اسکاندیناوی در زیر این یخ ها قرار داشتند به طوری که کل حوزه اسکاندیناوی در زیر یخچالی موسوم به Fennonscandian قرار داشت. سخت ترین قسمت پوسته زمین که اتفاقا بالاترین لایه آن نیز به شمار می رود، وزنی معادل 3 کیلومتر کوه یخی را تحمل می کند و این حالت درست مثل قطعه یخ کوچک شناور در قطب شمال است که در زیر آب توده ی عظیم یخی را با خود حمل می کند.
تا زمانی که تعادلی بین یخ های ذوب شده و گدازه های داغ گوشته(لیتوسفر زمین) برقرار نشود پوسته ی زمین روی گوشته نشست می کند که این فشار طی هزاران سال باعث تغییر شکل ظاهری آن شده است. زمین با تکان دادن یخچال ها باعث می شود یخ ها به سرعت ذوب شوند و پوسته را از این فشار آزاد کند.
وقتی جهان، عصر یخبندان را پشت سر گذاشت، سطوح یخی به سرعت آب شدند و زمین خالی از ضربان قلب ژئولوژیکی شد و به واسطه ذوب شدن تدریجی یخچال ها، وزن کوه های یخی را آسان تر تحمل می کرد بنابراین حرکت آنها نیز سریعتر شد و پوسته کشسان زمین دائما در حال تغییر شد و از این اتفاق قاره ها به وجود آمدند، اما لایه چسبنده تر زمین سیر تعادلی آهسته تری داشت.
باید اذعان کرد که این تغییرات پوسته زمین امروزه هم وجود دارد اما در حد یک سانتی متر در هر سال که چیزی شبیه رشد ناخن می باشد و شاید با این نرخ تغییرات، نزدیک 10000 سال برای بازگشت سطح زمین به دوران قبل از عصر یخبندان زمان لازم باشد.
این مساله در هرجای دیگر که از یخ پوشیده شده باشد اتفاق خواهد افتاد، چرا که لیتوسفر در آن مناطق درگیر کوه یخی زیرین یخچالها است و وزن زیادی را تحمل می کند و برای باز سازی به زمان زیادی نیاز خواهد داشت. هر ساله از قطب جنوب ،آب یخ های ذوب شده به خلیج هادسون کانادا سرازیر می شوند و سطح آن را 2 سانتی متر بالا می برد. برای افرادی که در قطب شمال و جنوب زندگی می کنند، به فاصله ی مانیکور کردن ناخن های خود می توانند تغییرات اطراف خود را به وضوح مشاهده نمایند.
تغییرات کره ی زمین بر روی مناظر طبیعی نیز تاثیر گذاشته؛ بطوری که صخره های دریایی و رودخانه بالاتر از محل پیدایششان قرار گرفته اند، سواحل و سطح دریا عقب روی و حتی شیب زمین نیز تغییر کرده است.
در نظر داشته باشید که زمین لرزه ها و آتشفشان ها فشار زیادی را به قسمت هایی از زمین وارد کرده است. قبل از استخراج آب از چاه ها و انتقال آن به قاره ها، یکی از علل اصلی زمین لرزه ها در واقع تغییرات فشار ایزوستازی ارتجاعی بوده است که اثرات آن بر روی زمان و فضا نیز تاثیر می گذارد. در روزگاری که دیگر اثری از عصر یخبندان نیست، 1811 زمین لرزه تاسف بار در مادرید به دلیل فشار های درون صفحه ای ناشی از عصر یخبندان اتفاق افتاده است. چنین مساله ای برای آتشفشان ها نیز رخ می دهد: در طی یک فوران آتشفشانی، تغییرات ظاهری زیادی بر اثر فشار زیاد بر روی حفره های ماگما ایجاد می شود. ماگماها که به مدت طولانی در درون زمین حبس شده بودند ناگهان به سطح زمین فوران می کنند و باعث ایجاد اختلال در یخچال های طبیعی می شوند.
از همه جالب تر، رازی است که پشت فرآیند ایزوستازی نهفته است. این که چگونه محیط می تواند همزمان با بهبود و ترمیم زمین، سطوح دریا را نیز تغییر دهد یکی از رازهای این پدیده به شمار می رود
در عصر یخبندان، آب های آزادی که مانند سیل وارد اقیانوس ها می شدند با یخ های قاره ها ادغام و باعث به وجود آمدن یخچالهای طبیعی می شدند. اما امروزه کاهش سطح دریاها باعث شده که سواحل جدیدی به وجود بیایند و دیگر خبری از یخچالهای طبیعی غول آسا نیست. اما علیرغم کاهش سطح دریاهای جهان، سطح آب های محلی رو به افزایش است که این موضوع تناقض را بسیار آشکارتر می کند.
در حال حاضر خیلی هم با عصر یخبندان تفاوت نداریم. یخچال های طبیعی زمین در حال ذوب شدن هستند و سطح دریاها از طریق نفوذ آب های آزاد و انبساط گرمایی رو به افزایش است. برای قسمت هایی که به طور ناگهانی از زیر بار یخ ها آزاد می شوند، سطح زمین در آن نقطه خیلی سریع می تواند به حالت اولیه خود باز گردد و این تغییرات به سرعت در حال شکل گیری هستند. کشور هایی مانند ایسلند، گرینلند و کانادا خیلی زود از سطح دریا بالا رفتند و منظره دریا از خانه های ساحلی شان یکنواخت یا در حال کاهش است در حالی که سایر نقاط دنیا با طوفان موج ها و سیل در حال دست و پنجه نرم کردن هستند.
ایسلند درحال خارج شدن از آب است و هر سال معادل 1.4 اینچ از سطح دریا بالا می آید.

ایزوستازی ارتجاعی تنها یک مثال ساده برای نشان دادن این موضوع که سطح سیاره ما چگونه پویا و قابل تغییر است مطرح است و این موضوعات برای ما خیلی قابل درک نیست.
منبع:http://io9.gizmodo.com