چطور چین با پروژه کمربند سبز شمال، معضل ریزگردها و آلودگی هوا را حل کرد؟

چطور چین با پروژه کمربند سبز شمال، معضل ریزگردها و آلودگی هوا را حل کرد؟

دیوار بزرگ سبز، یا برنامه جنگل سه شمالی، یا پروژه کمربند سبز سه شمالی، نام پروژه ای از ساخت جنگل های مصنوعی در مناطق شمال غربی، شمال شرقی و شمال شرقی چین است. از شهرستان بینژیان در استان هیلونگ جیانگ در شرق تا کوه وسانگ بیلی در سین کیانگ در غرب، و از مرز شمالی در شمال به رودخانه Hai، رودخانه Yongding، رودخانه Wei و رودخانه Tao، کوه Burhan Budai شروع می‌شود. ساخت دیوار سبز شمالی در 551 شهرستان در 13 استان با مساحت کل 4.069 میلیون هکتار که 42.4 درصد از مساحت کشور را به خود اختصاص داده است آغاز شد. . در میان این اراضی زمین گبی، بیابان و شن و ماسه به وسعت 133000 کیلومتر و همچنین 0.367 میلیون هکتار فلات لس وجود دارد که دارای فرسایش شدید خاک، پوشش گیاهی کم و خندق های فراوان است.

این پروژه در سال 1979 آغاز شد و دوره پیاده سازی آن 70 سال است. تا سال 2050، مساحت جنگل کاری برنامه ریزی شده 535 میلیون هکتار خواهد بود و نرخ پوشش جنگلی در این سه منطقه از 5.05 درصد در سال 1979 به 15.95 درصد در سال 2050 افزایش خواهد یافت. تا سال 2018، سطح جنگل کاری به 30.149 میلیون هکتار بوده و میزان پوشش جنگلی منطقه پروژه به 13.59 درصد افزایش یافته است.

این پروژه که به بزرگترین طرح اکولوژیکی تاریخ معروف است، با کاشت بیش از 9 میلیون نهال در منطقه فوق الذکر و هزینه ای بالغ بر 8 میلیارد دلار تاثیرات مثبت زیادی در کشور چین گذاشته که از مهمترین آنها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• متعادل سازی دمای منطقه که تا پیش از این به شکل یک صحرای داغ و سوزان بود.
• عمل کردن درختان به شکل بادگیر که تا 25 درصد از سرعت بادها را کاهش داده است.
• افزایش رطوبت هوا
• جلوگیری از نفوذ ریزگردها به سمت داخل کشور چین و آلودگی هوا
• افزایش مناطق قابل کشت در چین که منجر به افزایش تولید محصولات کشاورزی شده است به طوری که در این مناطق ذرت و برنج کشت می شود و 14-15 درصد نیاز کل کشور چین به این محصولات در همین منطقه تامین می شود.

در شرایطی که روابط ایران با چین در ظاهر خوب ارزیابی می شود، به نظر می رسد با توجه به کوچکتر بودن مساحت مورد نیاز برای جنگل کاری، این خواسته و مطالبه مردمی از مسئولین به حق باشد که از تجربیات چینی ها در ساخت جنگل مصنوعی در دل کویر استفاده نمایند. با توجه به کوچکتر بودن مقیاس مناطق مورد نیاز برای جنگل کاری در ایران، هم زمان کمتر و هم هزینه کمتری برای ایجاد جنگل های مصنوعی در مسیر ریزگردهایی که از سمت صحرای عراق از غرب به ایران وارد می شود، احساس می شود.

شاید بهتر باشد در ازای دریافت پولهای بلوکه شده ایران در چین، 0 تا 100 اجرای این پروژه را به چینی ها بسپاریم تا یکبار برای همیشه از شر آلودگی هوای اکثر شهرهای ایران که به واسطه سوء مدیریت در بحث ریزگردها ایجاد شده، خلاص شویم.